Dit artikel gaat niet over anorexia of een andere eetstoornis. In dit artikel schrijf ik als vader de frustratie en onmacht over een dochter die niet wil eten. Ik ben vader van twee geweldige dochters. Onze oudste dochter is echt een alleseter. Zij geniet sinds haar babytijd al van al het lekkers wat haar wordt voor gezet. Het kan haar niet gek genoeg en als ze het echt niet lust, dan heeft ze in iedere geval een serieuze poging gedaan. Hoe anders is het met onze jongste dochter. Waar zij nog een lekkere volle toet had als baby, is zij nu 6 jaar en nog geen 18 kilo! Niets vind zij lekker….nou ja niets….frikandellen die gaan er wel in en andere niet gezonde dingen. Een avond gezellig aan tafel kunnen soms dus ruw verstoord worden door het “gezeik” over eten.Β
Waar is het fout gegaan
Nu hebben wij dus een dochter die wel goed eet en wijzelf zijn ook echte lekkerbekken. Erfelijkheid is het dus niet! Drie van de vier vinden het eten thuis heerlijk en ook van onze vrienden en kennissen krijgen wij regelmatig complimenten over het eten. Daar kan het dus ook niet aan liggen. Maar waar is het dan wel fout gegaan? Ik weet het echt niet. Wij hebben alles al een keer geprobeerd. Apart koken, in haar geval een dieet van frikadellen. (op aanraden van het consultatiebureau) maar toch is ook dit niet de oplossing geweest. Mevrouw eet wat ze wil wanneer ze wil! Zij kan dingen heerlijk weg peuzelen bij andere mensen om vervolgens bij ons te roepen “lust ik niet’! Boos worden, geen toetje, met het bord naar de gang, gewoon maar naar bed… het zijn dingen die we allemaal geprobeerd hebben. Helaas ging dit vaak niet op de juiste en rustige manier zoals je dat zou moeten doen. Ik kan 10 keer rustig blijven en haar gedrag compleet negeren…hoewel 10 is misschien wat veel…om vervolgens de 11e keer compleet mijn zelfbeheersing te verliezen. Boos smijt ik mijn bestek op tafel, kijk haar indringend aan, en vertel haar op kwade toon dat ik het helemaal zat ben! Dat getrut en geklier met het eten! Ze mag blij wezen dat zij in een land leeft waar je niet hoeft te bedelen voor het eten. Ik hoor mijzelf te keer gaan en denken doe nou niet het heeft totaal geen zin, maar toch kan ik mijzelf niet bedwingen. Zelfs niet als de twee klein geworden ogen naar beneden kijken en ik dikke tranen zie vallen op de rand van haar nog volle bord. LUL denk ik dan…waarom nou! Zo wordt het nooit beter. Waar is het mis gegaan?
Mijn kind eet niet
Kinderen die te dik zijn krijgen “terecht” veel aandacht en hulp. Maar voor kinderen die niet willen eten zijn er weinig tools. Zelfs bij het consultatiebureau kregen wij nooit echt een goed advies. Er werd dus zelfs letterlijk geadviseerd om haar dan maar alleen maar frikadellen te geven als dat is wat zij lekker vindt. Stom misschien maar we hebben het nog geprobeerd ook! Het hielp overigens niet en na een paar dagen kwamen de frikadellen haar neus uit en wilde zij helemaal niet meer eten. Iets wat wij ook vaak te horen kregen is gewoon laten gaan joh….ze gaat vanzelf wel eten. Niet dus! Nadat zij bijna 3 kilo was afgevallen van dat kleine beetje wat zij heeft, ga je je er toch weer mee bemoeien. Het is een strijd die wij niet kunnen winnen of doorbreken. Gelukkig eet ze wel gewoon haar brood en ook fruit en komkommer gaan er wel in. Maar gewoon “normaal” avondeten is niet te doen.Β
Waar vind ik de juiste info
Helaas is het probleem nog steeds actueel en heb ik nog geen antwoorden. Sterker nog, wij zoeken ze bij jullie. Misschien hebben jullie al ervaring met kids met deze problemen. Wij zouden heel graag meer informatie krijgen en hulp bij het doorbreken van een negatieve spiraal. Dus heb je tips dan horen we dit graag. Dit kan door contact met ons op te nemen via het contact formulier maar ook door een reactie achter te laten op de Familie over de Kook Facebookpagina. Je helpt niet alleen ons maar misschien nog meer ouders die hiermee struggelen.
Dit lust ze allemaal wel…..onze draak!Β
Het komt allemaal goed. Jaren lang strijd gehad aan tafel. Maar op een gegeven moment de strijd laten varen, heeft geen zin en het wordt er alleen maar ongezellig van aan tafel. Ik zette en nu nog steeds alternatieven extra er bij op tafel; brood + aardappelen, fruit + de groente, plakjes ham + vlees, ijsjes + toetjes etc. Zo kan iedereen pakken wat hij of zij wilt. Het is een stuk gezelliger en omdat er geen strijd meer is wordt er veel meer gegeten. Ook van het eten waarvan ze zeggen dat ze het niet lusten.
We gaan er ook wel vanuit dat het uiteindelijk goed komt….duurt soms alleen zo lang π We dreigen ook niet met het feit dat ze geen toetje mag. Als wij uitgegeten zijn mag ze gewoon een toetje eten. (krijgt ze in ieder geval iets binnen…is onze gedachten)
Onze zoon Quinn, zat bij jullie oudste in de klas vroeger, is net als jullie tweede een hele slechte etere. Waar Ayla alles eet stopte het bij hem al heel snel. Toen er rond de acht maanden stukjes in het eten kwamen besloot meneer dat hij dat spul dus niet meer hoefde te hebben. We dachten dat hij misschien een sterke wurgreflex had aangezien hij er echt van ging kokken dus werden de acht maanden hapjes terug geschroefd naar de zes maanden hapjes. Af en toe probeerde we het maar het werd nooit een succes en ineens besloot hij dat de zes maanden potjes ook passee waren. 10 maanden oud was hij en hij at brood, zonder korstjes, met leverworst, patat , knakworst, frinkandel en kipnuggets. Oh en koekjes die luste hij wel. Geen groente, geen fruit, geen andere vorm van koolhydraten. Het consultatiebureau zei: “Eten kan je nu eenmaal niet dwingen”. En daar stonden we dan.
Jaren lang werd er appart voor hem gekookt zodat hij in elk geval at. Steeds weer werden de andere dingen aan geboden. Koken vond ik niet leuk en eten al helemaal niet. Puur en alleen vanwege alle stress die het opleverde. Kan er nu nog spontaan van in huilen uitbarsten.
En toen groeide hij ineens niet goed meer. We merkte dat hij na een jaar nog steeds in dezelfde kleertjes liep. Hij was toen twee jaar oud. Via de huisarts gingen we naar de kinderarts. Hij was nog binnen de marges dus geen actie. Maar voor mij was het de druppel. Samen met mijn man besloten we het eten wel te gaan dwingen. Hij kon niet beslissen wat goed voor hem was, hij moest groeien en omdat te doen moest hij voedingstoffen binnenkrijgen.
We begonnen bij het begin. Hij kreeg bij het avondeten eerste hapjes potjes van olvarit. Misschien niet het meest smakelijke maar voor ons wel even het minst stressvolle. Het gaf een hoop geschreeuw en veel strijd. Hij is zeer eigenwijs maar samen konden wij dat ook zijn. Als mijn man voor twee weken aan het werk was dan kwam mijn moeder rond etenstijd langs om mij te helpen met hem. En het werkte. Het duurde een hele tijd maar hij begon de potjes lekkerder te vinden. We namen alleen de groentepotjes dus we hadden wortels, bonen met appel en sperziebonen geloof ik. Drie dagen kreeg hij dezelfde smaak en dan een andere. Later kreeg hij elke dag een andere smaak.
Toen het soepel liep zijn we langzaam overgegaan naar de zes maanden potjes. Zelfde smaken maar iets uitgebreider in het assortiment en met een toevoeging. Hiernaast hij natuurlijk zijn standaard brood met leverworst, patat en frikandel, kipnuggets of knakworst.
Heel voorzichtig begonnen we ook met pasta. Zonder saus alleen pasta. Alle nieuwe dingen waren een grote strijd. Hij moest echt alles leren eten.
Toen hij na een drietal jaren eindelijk de basissmaken onder de knie had (rijst, pasta, gekookte aardappel met appelmoes erdoorheen, simpele groente zoals bloemkool, brocolli, sperziebonen, wortel, simpel vlees zoals kip of vlees gemaakt van gehakt denk aan een gehaktschnitzel of gehaktbal) waren wij superblij. Hij at. Niet altijd veel maar hij at. Het mocht elkaar absoluut niet raken dus hij had een vakjes bord. Het huis was te klein als er een druppel appelmoesaardappel bij zijn groente of vlees viel. Er werd geen saus gegeten, alles bleef droog en puur.
Heel langzaam probeerde hij soms wat anders. Bijvoorbeeld als broodbeleg. Ook het eten bij een ander hielp hem om nieuwe dingen te ontdekken.
Nu is hij 10, na de vakantie wordt hij 11. Hij eet nog steeds niet super en we hebben nog regelmatig gezeur. Ik lust het niet bij nieuwe dingen komt nog heel vaak voor. Maar hij eet in de regel redelijk goed. Avondeten zal waarschijnlijk nooit favoriet worden bij hem maar hij groeit wel en dat is waar het ons uiteidnelijk om te doen is geweest.
Ik hoop dat jullie een oplossing vinden voor jullie meisje. Ik ben blij dat wij toendertijd besloten hebben om het aan te pakken. En blij met hoever we nu zijn gekomen. Nu moet ik alleen het plezier in koken nog zien terug te krijgen want dat is er bij nog niet van gekomen.
Hey Hanneke, Dat is zeker een vervelende situatie die wij maar al te goed herkennen. Ik ga zeker met een aantal tips aan de slag. Helemaal opnieuw beginnen met potjes is misschien voor ons nu nog een stap je te ver. Maar weer opbouwen van smaken kan zeker geen kwaad. Inderdaad de frustratie moet eruit en de gezelligheid moet weer terug aan tafel. Ik hoop dat jij wat aan onze blog zal hebben bij het terug vinden van het plezier in de keuken. Wij koken erg graag. Met liefde en plezier komen de lekkerste gerechten op tafel.
Ik heb al een hoop dingen gezien bij jullie die ik een keer wil gaan proberen. Dus ik hoop dat nu de grootste eetstress weg is dat genieten inderdaad weer terugkomt.
Gelukkig hebben wij ons qua eten koken en bakken nooit het plezier laten ontnemen. Sterker nog het is een grote hobby en vandaar ook de stap naar een blog???? Neemt niet weg dat het heel frustrerend is als je een kind aan tafel hebt zitten wat niet wilt eten of alleen maar zit te kokhalzen. Het viel ons op dat op andere kookblogs de kinderen alles eten en dan vraag je je af, is dat echt zo of zetten ze een perfect plaatje neer. Wij zetten liever de waarheid neer dan een perfect plaatje vandaar dit artikel. Wij hebben ons ook echt heel zorgen gemaakt om haar groei en het feit dat zij als 6 jarige in een broekmaat 98 moet. Nu hebben we het losgelaten en hopen we op een dag dat ze lekker mee gaat eten met ons.
Ook hier een matige eter die toen de potjes waar stukjes in zaten (met 8 maanden) begon te weigeren. Nog een tijdje doorgemodderd met potjes en zelf maken, maar met 11 maanden at ze geen potjes/ gepureerde voeding meer, maar stukjes. Eten is altijd erg wisselend gegaan. Regelmatig kreeg ze als peuter een krentenbol na het eten, want dan kreeg ze in ieder geval wel wat binnen. Met drieenhalf jaar was ik er klaar mee. Heb toen echt het roer omgegooid met eten. Ze moest vanaf toen altijd proeven. Meestal evenveel als haar leeftijd. Daar is toen veel strijd over geweest, maar voet bij stuk gehouden en ze is echt wel eens met een lege maag naar bed gegaan, dat ik ‘s avonds een kind met ‘honger’ beneden kreeg en dat ik haar weer naar boven gestuurd heb met ‘ je hebt je kans gehad bij het avondeten ‘. Nu lust ze vrij veel: brood, rauwkost, melk en fruit zijn nooit een probleem geweest. Ze eet liever pasta, oosters en wraps dan aardappelen. Gekookte aardappelen gruwelt ze van (net als ik zelf overigens). Aardappelpuree en stamppotten lust ze echt niet. Die structuur in haar mond, vindt ze vreselijk. En ja, ze moet soms echt 15 keer iets gehad hebben om het te leren waarderen. Ze is nu bijna 8. Eten gaat redelijk. Alleen ze heeft nog geen tempo.
Dit klinkt heel herkenbaar. Wij “verplichten” haar nu ook wel om alles in ieder geval te proeven. Het is volgens mij ook meer een machtsstrijd dan dat ze het eten echt niet lust. Wij verliezen de strijd, dus ze moet aan tafel blijven als wij eten ongeacht of ze wel of niet eet. Het toetje mag ze gewoon eten maar ze krijgt niet een boterham ipv het normale avondeten. Gelukkig eet onze andere dochter wel goed….ligt het dus niet aan onze kookkunsten π