Tja, hoe begin je dit artikel. Ik begin maar bij het begin en dan gaan we langzaam verder. Je hebt kanker! Ik heb kanker? Toen ik het hoorde voelde ik me leeg. Alles gaat door je heen. Boosheid, verdriet, schuld en vooral veel vraagtekens. Hoe moet ik nu verder? Ik ben eigenlijk meteen in een soort achtbaan gestapt. Geen tijd om te stoppen…. want je moet door. Je hoort het, je pakt je tas in en je gaat naar het ziekenhuis. Dan begint je ‘gevecht.’ Heb je tijd om het te verwerken: nee totaal niet! Je komt daar aan en je wordt meteen je eerste onderzoek in gesleurd. Gelukkig had ik mijn ouders, zonder hun had ik het niet gered.
Om antwoord te geven op de meest gestelde vraag: hoe gaat het met je? Ik heb geen idee. Het ene moment ben ik zo blij en het andere moment lig ik jankend tegen mijn moeder aan omdat het me te veel wordt. Maar ik probeer er zo positief mogelijk in te staan, want niemand word er beter van als je de hele dag in een hoekje zit te huilen. Dus ik zoek ook veel afleiding. De hele dag op de bank liggen is de eerste drie dagen leuk maar ik word er zo moe van, dus ik ben gaan schilderen, puzzelen en ik heb een nieuwe hobby namelijk diamond painting zooo leuk! Ik wil jullie allemaal ook heel erg bedanken voor alle kaarten, ballonnen en knuffels die ik heb gekregen. Ik word er ieder keer zo blij van als ik weer zie dat ik een kaart heb gekregen! Alle liefde die ik krijg terwijl ik jullie niet eens ken… ik word er echt vrolijk van!
Mijn haar gaat eraf
We hebben het meteen gevraagd aan de arts “gaat van deze chemo je haar uitvallen”. Ja, dat gaat gebeuren en snel ook! Oké, ik word kaal! Mijn lange haar waar ik zoooooooo lang voor heb gespaard moet er nu af voor…. sorry…. zo’n k*t reden. Ja dat is schrikken maar gelukkig bestaan er zoveel mogelijkheden tegenwoordig. Van mijn haar heb ik Toupim laten maken. Dat is een haarband met je eigen haar erin genaaid. Een vriendin van mij zou helpen met het afscheren van mijn haar. Alleen twee dagen van te voren kregen wij te horen dat zij een longontsteking had. Ik was boos en zo verdrietig, want zoiets stoms zou door haar erbij toch nog een beetje leuk worden.
Maar goed, dan doen we het met z’n vieren. Het was best wel heel erg emotioneel en het was niet leuk maar toen het eenmaal klaar was en ik in de spiegel keek: WOW!! wat staat het me eigenlijk goed. Ik zei ook meteen… de reden dat we het moesten scheren is niet leuk maar het staat me verdomd goed! Mijn haar hebben weggebracht en dan is het wachten tot je pruik klaar is. Tijdens het wachten had ik alleen maar pluspunten van kaal zijn. Je kan langer slapen in de ochtend, geen bad hair day, geen twee dagen na het wassen nog steeds nat haar en ga zo maar door. Dan krijg je te horen dat je pruik klaar is. Ik zette mijn pruik op en ik voelde me eigenlijk onzekerder met pruik op dan zonder. Klinkt gek, maar je hebt je haar weer terug maar ook weer niet. Het was een soort tweestrijd in mijn hoofd. Toch ben ik blij dat ik hem heb. Straks als mijn haar weer gaat groeien maar nog niet zo mooi is, dan denk ik dat ik hem wel veel zal gaan dragen.
Even geen chemo
Zo, ik ben klaar met de eerste chemokuur. 13 dagen rust!!!! Geen ziekenhuis en even ademhalen, althans dat dacht ik. Want nee hoor, toch nog twee dagen extra ziekenhuis en waarom? Ik heb vocht rondom mijn hart. Jippie nog een bonus die ik erbij krijg. Dan zeggen ze ….we monitoren het…. dus dan maandag toch nog een extra uur in de auto zitten voor een echo van tien minuten. Maar goed, dan ben je klaar en ben je weer lekker thuis. Wat denk je, het ziekenhuis belt dat het vocht toch nog is toegenomen en dat we eigenlijk terug moeten komen. Maar ja, wij waren al thuis. Dinsdag (de volgende dag) dus nog een keer naar het ziekenhuis voor een gesprek met de arts en nog een foto om te kijken of het vocht niet ook bij mijn longen zit. O ja, en ook nog even bloed prikken ( bloed prikken ging goed want ik heb een picc lijn jippie ). Het vocht zit niet bij mijn longen. Gelukkig! Alleen mijn bloedwaardes, die waren wat aan de lage kant. Als dat voor de start van mijn tweede chemokuur nog zo is, dan moet ik eerst misschien een bloedtransfusie. Dus vingers crossed dat het wel iets omhoog gaat. Morgen mag/moet ik namelijk weer.
